تفاوت بین OLED و QLED

در فناوری‌های نمایشگرهای پیشرفته‌ی امروزی، OLED (دیود ساطع‌کننده‌ی نور ارگانیک) و QLED (دیود ساطع‌کننده‌ی نور نقطه کوانتومی) بدون شک دو نقطه‌ی کانونی اصلی هستند. اگرچه نام‌های آنها مشابه است، اما از نظر اصول فنی، عملکرد و فرآیندهای تولید تفاوت‌های چشمگیری دارند و تقریباً دو مسیر توسعه‌ی کاملاً متفاوت برای فناوری نمایشگر را نشان می‌دهند.

اساساً، فناوری نمایشگر OLED مبتنی بر اصل الکترولومینسانس آلی است، در حالی که QLED به مکانیسم الکترولومینسانس یا فوتولومینسانس نقاط کوانتومی معدنی متکی است. از آنجایی که مواد معدنی عموماً پایداری حرارتی و شیمیایی بالاتری دارند، QLED از نظر تئوری از نظر پایداری منبع نور و طول عمر مزایایی دارد. به همین دلیل است که بسیاری QLED را مسیری امیدوارکننده برای فناوری نمایشگر نسل بعدی می‌دانند.

به عبارت ساده، OLED نور را از طریق مواد آلی ساطع می‌کند، در حالی که QLED نور را از طریق نقاط کوانتومی معدنی ساطع می‌کند. اگر LED (دیود ساطع‌کننده نور) را با "مادر" مقایسه کنیم، Q و O دو مسیر فناوری "پدری" متفاوت را نشان می‌دهند. خود LED، به عنوان یک دستگاه ساطع‌کننده نور نیمه‌هادی، هنگامی که جریان از ماده لومینسانس عبور می‌کند، انرژی نور را تحریک می‌کند و به تبدیل فوتوالکتریک دست می‌یابد.

اگرچه هر دو OLED و QLED بر اساس اصل بنیادی انتشار نور LED ساخته شده‌اند، اما از نظر راندمان نوری، تراکم پیکسل، عملکرد رنگ و کنترل مصرف انرژی، از نمایشگرهای LED سنتی بسیار بهتر هستند. نمایشگرهای LED معمولی به تراشه‌های نیمه‌هادی الکترولومینسانس متکی هستند و فرآیند تولید نسبتاً ساده‌ای دارند. حتی نمایشگرهای LED با چگالی بالا و گام کوچک در حال حاضر فقط می‌توانند به حداقل گام پیکسل 0.7 میلی‌متر دست یابند. در مقابل، هر دو OLED و QLED از مواد گرفته تا تولید دستگاه، به تحقیقات علمی و استانداردهای بسیار بالایی نیاز دارند. در حال حاضر، تنها چند کشور مانند آلمان، ژاپن و کره جنوبی توانایی مشارکت در زنجیره‌های تأمین بالادستی خود را دارند که منجر به موانع فناوری بسیار بالایی می‌شود.

فرآیند تولید یکی دیگر از تفاوت‌های عمده است. مرکز تابش نور OLED مولکول‌های آلی هستند که در حال حاضر عمدتاً از فرآیند تبخیر استفاده می‌کنند - پردازش مواد آلی به ساختارهای مولکولی کوچک در دماهای بالا و سپس رسوب مجدد دقیق آنها در موقعیت‌های مشخص. این روش نیاز به شرایط محیطی بسیار بالا دارد، شامل رویه‌های پیچیده و تجهیزات دقیق است و از همه مهمتر، با چالش‌های قابل توجهی در برآورده کردن نیازهای تولید صفحه نمایش‌های بزرگ روبرو است.

از سوی دیگر، مرکز ساطع‌کننده نور QLED، نانوکریستال‌های نیمه‌هادی هستند که می‌توانند در محلول‌های مختلف حل شوند. این امر امکان آماده‌سازی از طریق روش‌های مبتنی بر محلول، مانند فناوری چاپ، را فراهم می‌کند. از یک سو، این امر می‌تواند به طور مؤثر هزینه‌های تولید را کاهش دهد و از سوی دیگر، محدودیت‌های اندازه صفحه نمایش را از بین می‌برد و سناریوهای کاربردی را گسترش می‌دهد.

به طور خلاصه، OLED و QLED اوج فناوری‌های ساطع‌کننده نور آلی و معدنی را نشان می‌دهند که هر کدام نقاط قوت و ضعف خود را دارند. OLED به دلیل نسبت کنتراست بسیار بالا و ویژگی‌های نمایشگر انعطاف‌پذیرش شناخته شده است، در حالی که QLED به دلیل پایداری مواد و پتانسیل هزینه‌اش مورد توجه قرار گرفته است. مصرف‌کنندگان باید بر اساس نیازهای واقعی خود در استفاده، انتخاب کنند.